tilsim

is. <ər.> Mövhumatçılara görə, sehrli qüvvəyə malik söz və s. ; ovsun, sehr (ən çox nağıllarda işlənir). İbrahim bir tilsim oxuyub, oldu tülkü, çıxıb kolun dibindən, yapışdı dəbrüşün boğazından, boğub öldürdü. (Nağıl). Bir tilsim oxuyub, oğlan oldu həminki Qaraqaş, özü də yıxılıb yatdı. (Nağıl). Tilsim etmək – bax tilsimləmək. Tilsimə düşmək – 1) bax tilsimlənmək. <Gülzar Bəhruza:> Düz deyirəm, oğul, sən bu evdə tilsimə düşmüsən. Ə. M.. Amma indi <Zəhra> elə bil tilsimə düşmüşdü. Y. Əzimzadə; 2) dan. çətinliyə düşmək, dolaşığa düşmək. İşi tilsimə düşmək. Tilsimə salmaq – bax tilsimləmək. <Dərviş> Qaraqaşı görən kimi nə ki tilsimlər vardı, oxudu ki, Qaraqaşı tilsimə salsın. (Nağıl). <Telli arvad:> Baxıram bu sədr qızının gözlərinə, elə bilirəm, igidləri tilsimə salan sehr-cadudur. M. İ..